Ook al heb je zelf al een paar kinderen, zelfs al volwassen kinderen, de komst van een nieuw kleintje blijft een moment waarop je functionaliteit het danig laat afweten.

Niet alleen het vader worden, ook het grootvaderschap stelt de meeste vermogens tot redelijk handelen tijdelijk buiten werking.

Op weg naar Amsterdam, naar mijn dochter en haar kersverse baby’tje werd ik mij daar weer eens zeer bewust van.

Want wat is die stad ver weg! Oneindig leek de snelweg die dagelijks met zijn ellenlange files het nieuws haalt. Zelfs buiten het spitsuur kwam er geen einde aan de route die naar het ziekenhuis leidt, die ik recentelijk

toch nog meerdere malen had afgelegd.

Het leek van geen kant meer op wat het geweest was: afslagen bleken verdwenen, kruisingen kompleet vernieuwd, hele wijken doemden op waar ik toch echt niets te zoeken had, laat staan dat ik er ooit langs was gekomen! Verdwaald in Osdorp, rondjes gereden in een steeds wijdere kring, de weg vragen zonder ook maar een woord van de uitleg op te nemen, snelweg op, snelweg af.

Tot dat er dan eindelijk een bord opdoemt, het gewraakte ziekenhuis aanduidend, en er een licht op gaat in mijn vertroebelde brein; twee uur en tien minuten gedaan over een rit waar men onder normale omstandigheden minder dan een uur over doet!

Als je dan op de kinderafdeling komt is de ellende gauw vergeten! Daar ligt dochterlief met baby. Alles in orde! Je stroomt over van vertedering en

dankbaarheid. De trotse nieuwe vader, het nieuwe kindje met overduidelijk zíjn neus! Liefde, liefde, liefde.

KH